Możesz się ze mną zgodzić lub nie. To kwestia nie tylko perspektywy ale też światopoglądu, chociaż, gdyby przyjrzeć się bliżej i bardziej uważnie… jedno jest z drugim mocno związane, niestety, zbyt ściśle.

No więc słuchaj i pomyśl.

Kiedy siedzisz w termach i saunie nie myślisz o tym – ale tęsknisz za tym –  jak mogłoby to smakować nad morzem, w gorących źródłach naturalnych, w nocy.

Kiedy wspinasz się na ścianie wspinaczkowej przez dwie godziny nie myślisz o tym – ale tęsknisz za tym – żeby bez narzuconej sobie presji czasu, znaleźć się  w górach większych niż Twoja wyobraźnia, w przestrzeni którą widać, nie jest ograniczona czterema ścianami.

Kiedy dotykasz chwytów nakręconych przed routsettera nie myślisz o tym – ale tęsknisz za tym – żeby zamiast dotykania cudzej konwencji odkrywać ścieżkę ruchów wyrzeźbionych przez naturę tysiące lat temu.  A top jest kilkaset, nie kilka metrów wyżej. 

Kiedy idziesz na basen nie myślisz o tym – ale tęsknisz za tym – żeby pływać w przejrzystym morzu, pełnym życia, nie kafelek.

Kiedy kupujesz pomidory w foliowym opakowaniu nie myślisz o tym –  ale tęsknisz za tym – żeby zrywać je prosto z krzaka. 

Czy tak nie jest?

Za imitację poczucia bezpieczeństwa i kontroli,  które jest w rzeczywistości fikcją, płacimy cenę. 

Cenę autentyczności. 

Za namiastkę szczęścia płacimy jeszcze więcej,

cenę zapomnienia o tym czym prawdziwe szczęście jest i czego naprawdę chcemy.

Chcemy odkrywania i czucia w dążeniu do swojej autentyczności.

I pomyśl.

Jak mogłoby wyglądać Twoje życie gdybyś trochę wychylił się nad tą przepaść, poza  konformizm braku kontaktu wyobrażeń, z rzeczywistym doświadczeniem. Jak by to było gdybyś wziął odpowiedzialność za życie na… siebie? 

Nie na organizatora wycieczki, nie na dietetyka, lekarza, trenera, tego kto-tak-powiedział i u kogo kupiłeś jakiś wymiar chwili. Pomyśl o tym i przypomnij sobie co sprawia że czujesz się szczęśliwy i kupując namiastkę szczęścia ciesz się nim, ale nie pozwól sobie  zapomnieć, że to tylko namiastka.